Dit is het tweede deel in een serie profielen van de mogelijke presidentskandidaten. eerder verscheen een profiel van Geraldo Alckmin.
In 2002 draaiden alle radertjes van de geschiedenis in het nadeel van José Serra. Luis Inácio Lula da Silva zou president van Brazilië worden en de Messias zelve zou hem daar niet vanaf kunnen houden. Laat staan de droge en saaie José Serra, die in de presidentsverkiezingen van 2002 een ondankbare rol kreeg te spelen: de zekere verliezer op wie alle kwaliteiten van de winnaar in negatieve zin geprojecteerd worden.
Serra is niet charismatisch omdat Lula dat wel is. Serra kan niet communiceren omdat Lula daar een expert in is. Serra is arrogant omdat Lula een man van het volk is. De presidentsverkiezingen van 2002 moeten voor hem een ware kwelling zijn geweest. Serra was de anti-Lula en niets kon hem van dat stigma bevrijden. Hij verloor de presidentsverkiezingen kansloos.
En daarmee zou het gedaan zijn met de presidentiele ambities van de oud-minister van gezondheidszorg onder president Fernando Henrique Cardoso. Serra leek dat zelf te beseffen toen hij zich in 2004 kandideerde voor het burgemeesterschap van de miljoenenstad São Paulo, en won. In de campagne beloofde hij zijn burgemeestersmandaat uit te zitten tot 2008, waarmee hij impliciet een gooi naar het presidentschap uitsloot. Wat zal hij nu spijt van die belofte hebben.
Want in een bitterzoete wenteling van de geschiedenis is het in 2006 opeens goed om de anti-Lula te zijn. Lula’s reputatie is besmeurd door een corruptieschandaal binnen zijn eigen partij, de economische prestaties van zijn regering laten te wensen over en het magische aureool dat boven de oud-metaalarbeider hing, is verbleekt door vier jaar regeren. Alle politieke instincten van José Serra schreeuwen het uit: de radertjes draaien nu de goede kant op.
Serra heeft het nog niet openlijk verklaard, maar het is inmiddels een publiek geheim dat hij kandidaat is in de presidentsverkiezingen van 2006. De campagne is hij al begonnen. Hij bekritiseert het economisch beleid van Lula en poneert zichzelf als de integere bestuurder.
Het bizarre feit doet zich echter voor dat sommige delen van het Braziliaanse establishment liever Lula in de presidentszetel zien dan José Serra. Juist door zijn kritiek op het economisch beleid. Over ironie van de geschiedenis gesproken.
José Serra is een ontwikkelingseconoom en het is waarschijnlijk dat hij zal tornen aan het strikte monetaire beleid van de centrale bank en het ministerie van Financiën. De financiële sector in Brazilië, die gouden tijden beleeft door de hoge rentes en de enorme schuld van de publieke sector, wordt een beetje nerveus bij dat vooruitzicht.
Daarbij komt dat José Serra befaamd is om zijn eigenwijsheid (in 2002 heette dat nog arrogantie.) Hij is niet iemand die makkelijk te manipuleren is, daarvoor is hij teveel gepokt en gemazeld in het politieke leven van Brazilië. Hij is vervolgd als studentenleider tijdens de militaire dictatuur, heeft 14 jaar in ballingschap geleefd, is congreslid en senator geweest, heeft twee keer een ministershap bekleed en is nu de burgemeester van de grootste stad van Zuid-Amerika.
José Serra wil laten zien dat hij veel meer is dan de anti-Lula. En misschien kost dat hem de verkiezingen. Aan de rechterkant wordt hij inmiddels binnen zijn eigen partij uitgedaagd door de Gouverneur van São Paulo, Geraldo Alckmin. Iemand waar geen enkel deel van het Braziliaanse establishment problemen mee heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten