Dit is het derde deel in een serie profielen van de mogelijke presidentskandidaten. eerder verschenen de profielen van Geraldo Alckmin en José Serra. Deze week: Anthony Garotinho.
Vroeger kreeg de huidige president Luis Inácio Lula da Silva de rol van boeman toebedeeld. “Kijk uit, lieve kijkbuis kiezertjes, als je op Lula stemt, moet je straks je huiskamer delen met een sloppenwijkbewoner”, of andere dreigementen van dezelfde aard en toon. Rond verkiezingstijd circuleerden ze steevast rondom de kandidatuur van de oud-metaalarbeider.
Het waren ongefundeerde dreigementen, want eenmaal verkozen bleek dat Lula niet van plan was de sociale status quo in Brazilië omver te werpen. De sloppenwijkbewoners heeft hij gewoon de sloppenwijken gelaten, zoals het een brave president betaamt. De president heeft met zijn mandaat zijn metamorfose voltooid: van bloeddorstige, marxistische rups naar een vederlichte, Blairiaanse vlinder.
Dat is een probleem, want in Brazilië kun je geen verkiezingen houden zonder tenminste één boeman. Dat zou teveel de aandacht vestigen op de ‘competenties’ van de zogenaamd serieuze kandidaten. Maar geen paniek, een nieuwe boeman is zo gevonden: Anthony Garotinho.
Anthony Garotinho vist in dezelfde vijver als president Lula. Met zijn vage, populistische programma scoort hij voornamelijk bij de armere lagen van de bevolking. In een radio-interview zei hij onlangs dat het tijd is om Brazilië te bevrijden van de dictatuur van de financiële markten. Hoe, dat liet hij voor het gemak in het midden. En daarmee is de inhoud van Garotinho’s programma zo’n beetje samengevat.
De angstverhalen doen al de ronde. Met de desillusie in het politieke establishment zou het electoraat best wel is voor de avonturier Garotinho kunnen kiezen. En dan, het moge duidelijk zijn, is het volgens veel opiniemakers gedaan met Brazilië. Weg stabiliteit, weg internationale investeringen, weg economische groei, hallo inflatie.
Zo’n vaart zal het niet lopen. Garotinho’s kansen zijn, ondanks de desillusie van het Braziliaanse electoraat, klein. Bovendien is Garotinho, vóórdat hij populist is, allereerst een klassieke Braziliaanse politicus. Eerst wil hij macht, en daarna ziet hij wel wat hij ermee doet. Een opportunist, kortom, en opportunisten waaien met alle winden mee, zelfs als het de koude, calculerende wind is van de financiële markten.
Wat het meeste zorgen baart is het feit dat hij behoort tot de evangelische kerk, een beweging die in Brazilië steeds meer aan macht wint. In vergelijking met de Braziliaanse evangelisten is christelijk rechts in de Verenigde Staten een bastion van de verlichting. Hoezeer Garotinho de ideeen van de evangelisten onderschrijft is echter maar de vraag. Zijn bekering in 1994 geschiedde op een, laten we zeggen, uiterst opportuun moment: verkiezingstijd.
Volgende week in de Presidentiëlen: Luis Inácio Lula da Silva
Geen opmerkingen:
Een reactie posten